..
..
Είναι κάτι λέξεις σα τούνελ… Κρύβομαι μέσα τους, γίνομαι ένα με το σκοτάδι, χάνομαι απ’ τον κόσμο μου, διασώζομαι! Κι είναι και κάτι άλλες, σαν προβολείς ομίχλης… Με στήνουν στον τοίχο, με ανακρίνουν, κοιτάζουν μέσα μου, με διαλύουν.
Είναι κάτι λέξεις, που τις περιμένω πως και πως… Μυρίζουν ζάχαρη, βάφονται στο μωβ και σημαδεύουν κάθε βήμα μου. Κι είναι κάτι άλλες, πικρές στο στόμα. Δικές μου, ξένες, τι σημασία έχει; Όταν τις προφέρω με σέρνουν στην αγωνία και με πετάνε στα σκουπίδια.
Είναι κάτι λέξεις, σαν δαρμένα σκυλιά. Δεν ξέρουν που να καταφύγουν… Κι είναι κάτι άλλες, σαν πυγολαμπίδες. Τις ακούω και γεύομαι φως…
Είναι κάτι λέξεις, σαν βρώμικα απόνερα. Δεν θέλω να πατήσω μέσα τους. Ξέρω καλά πως θα με ρουφήξουν. Κι είναι κάτι άλλες, σαν βαμβάκι, σαν λευκό σύννεφο. Μου προσφέρουν κάθε άλλοθι.
Είναι κάτι μέρες, που δεν τρελαίνομαι με τις λέξεις. Τις αφήνω και με…
View original post 83 more words
