Τ Ο ΚΕΝΟ

 

Το χειμώνα στάζει αργά μέσα στο βράδυ
μια στάλα αρχαίας μελαγχολίας.
Τα παιδιά ανοίγουν τον υπολογιστή 
και οι γέροι αρχίζουν να σκαλίζουν
κάτι παλιά ποιήματα.
Δεν έμεινε παρά η στάχτη των λέξεων πια
κάτι σαθρά χάδια του αέρα, κάτι αόριστες υπεκφυγές
νύξεις για μια επανάσταση, αρχινισμένη
και αρχαίες νότες από τα τραγούδια που ξεχάστηκαν.
Α ναι είναι η εποχή μας αγαπητέ
είναι αυτή της σιωπής, του κενού
του περπατήματος αργά στην παραλία
την ώρα που τα σύννεφα κάνουν περίεργες
μεταμορφώσεις του κενού
Η εποχή μας είναι το κενό.
το κενό δάκρυ, η κενή αμφίεση, η κενή δόξα.
η κενή ζωή και βέβαια προπαντός ο κενός θάνατος
που δεν σε νοιάζει ούτε ποιος πεθαίνει πια
αρκεί να μην είσαι εσύ.
Υπάρχουν όμως βράδια ειλικρίνειας
εκείνα που το χέρι μας αναζητάει ένα άλλο χέρι
και τότε το κενό διασκορπίζεται
και βρίσκουμε την ουσία της ζωής
εκείνο το μικρό καρφί της ύπαρξης.

NΙΚΟΣ ΒΑΡΑΛΗΣ