Ο ΚΑΘΗΝΙΏΤΗΣ

Ο ΚΑΘΗΝΙΩΤΗΣ

Όταν ο Καθηνιώτης πετούσε πάνω από το σκάμμα
η μικρή κόρη του εφοριακού
χτένιζε τα μαλλιά της που ήταν μακριά σαν σιωπή
και έπεφταν στον Παγασητικό αβέβαια άστρα.

Υπήρχε κι ένας φοίνικας που θυμάμαι στην αυλή
όταν φύσαγε από την μεριά του κόλπου
εμείς κοιτάζαμε το καπέλο του γυμνασιάρχη
που είχε ένα θλιμμένο ύφος
όπως όταν φεύγουν τα χελιδόνια
κι εμείς ήμασταν κουρασμένοι, πια
ακόμα και για να σιωπήσουμε.

Όταν ο Καθηνιώτης πάντως έπαιρνε το μετάλλιο
ξεκινούσαν τα ποδήλατα στην Ιωλκού
και κουβαλούσαν όλα τα όνειρα
που έκαναν τα βράδια οι άνθρωποι
κι αυτά χτυπούσαν σαν σημαιάκια ρυθμικά
πάνω στα τιμόνια.

Τότε είχαμε ποδήλατα με μεγάλες ρόδες
κέρματα μιας πιθανής ζωής
φτιαγμένη από ραντεβού στα σκοτεινά
και βιβλία φυλαγμένα στα μαξιλάρια.

Όταν ο Καθηνιώτης γινόταν σύμβολο στην πόλη
εμείς επιμέναμε ότι ο κόσμος είναι απλός
ότι είναι μια φιγούρα από νερό κι αλάτι
που πάνω του σκαλίζουν τα παιδιά
φαναράκια πικρά των λογισμών τους.

Δεν ξέραμε πως η ζωή είναι στα διαλειμματα
κι ενώ προσπαθούσαμε να φτάσουμε στο κρέας
η ζωή μας κρεμότανε στο κόκαλο
με μια ποδίτσα μπλε και γιακαδάκι.

Και τώρα που πέρασαν τα χρόνια
επιμένω να βλέπω τον Καθηνιώτη
να πετάει ακόμα πάνω από τα χώματα
όμως τώρα ξέρω πως ο καιρός είναι ένα μικρό παιδί
μια χελώνα καλυμμένη με τα μικρά μας όνειρα
κι ότι θα φτάσουμε κάποτε στην δύση
εμείς με τα χείλια μας σκεπασμένα από αλεξίπτωτα
και θα μιλάμε για την μουσική της σιωπής
που αφήνεται απαλά
μες στην τρυφή του ανέμου.
N.B.

Nikos Varalis