Ἄλαν Τζίγκλερ (AlanZiegler)
Φιλία καὶ τέχνη
(Friendship and Art)
ΕΣΑΝΥΧΤΑ σχεδόν, χτυπάει τὸ κουδούνι. Εἶναι ὁ Ρόμπερτ, ἀνάστατος. Μάλωσε μὲ τὴν κοπέλα του κι ἔφυγε ἀπ’ τὸ σπίτι. Μήπως μπορεῖ νὰ μείνει σὲ μένα;
Ἐννοεῖται, λέω, καὶ τοῦ βάζω ἕνα φλυτζάνι τσάι. Κουβεντιάζουμε λιγάκι. Τελικὰ φεύγει καί, ὅταν τὸν ξαναβλέπω, μοῦ λέει πὼς ὅλα πῆγαν καλά. Χαίρομαι ποὺ βοήθησα νὰ σωθεῖ μιὰ σχέση.
Ὕστερα ἀπὸ δυὸ χρόνια τὸν συναντῶ τυχαῖα στὸ μετρό. Μοῦ λέει ὅτι γράφει ποιήματα. Ρωτάει ἂν θέλω νὰ διαβάσω ἕνα. Καθὼς τὸ διαβάζω, συνειδητοποιῶ ὅτι περιγράφει ἐκείνη τὴ βραδιά. Τὸ ποίημα μὲ παρουσιάζει σὰν ἄνθρωπο ψυχρό, ποὺ μετὰ βίας ἀνέχεται τὴν εἰσβολὴ καὶ ἀραδιάζει παρηγορητικὰ λόγια ἁπλῶς καὶ μόνο γιὰ νὰ τὸν ξεφορτωθεῖ.
«Πῶς σοῦ φαίνεται;» ρωτάει ὁ Ρόμπερτ, λὲς καὶ τὸ ποίημα μιλοῦσε γιὰ ροδῶνες τὸν χειμώνα.
«Καλὸ εἶναι», ἀπαντῶ –…
View original post 347 more words
Leave a Reply