Δεν είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο δημοσιεύει διήγημα του φίλου Κωστή Ανετάκη -έχουμε ήδη δημοσιεύσει δύο δικά του: Σαπφώ και Ο Ευριπίδης της ταφής. Το σημερινό, που το έχει ήδη δημοσιεύσει στο ιστολόγιό του και που συζητήθηκε πρόσφατα σε κάποιο σχόλιο, είναι κατά κάποιο τρόπο στο πνεύμα της πανδημίας, αφού αφορά αρρώστιες και νοσοκομεία -και είναι βιωματικό, απ’ όσο ξέρω, γι’ αυτό και ο συγγραφέας το χαρακτηρίζει “Αφήγημα”.
Ο άνθρωπος που δεν αρρώσταινε
Τέλη Οκτώβρη, μια μικρή αδιαθεσία, πόνος στην αριστερή αμυγδαλή, λίγα δέκατα, συνηθισμένα πράματα. Ζεστά αφεψήματα, λίγη πρόπολη, κουκούλωμα, δυο βράδια. Έντονη εφίδρωση τη νύχτα. Τρίτη μέρα το πρωί όλα καλά. Το δαιμόνιο ανοσοποιητικό μου έκανε πάλι το θάμα του.
Ήλιος λαμπρός, ζέστη, το πρωινό με τσίγκλιζε με την ανέμελη σπιρτάδα του. Τετάρτη, μέρα λαϊκής, ό,τι πρέπει για μια βόλτα. Προηγουμένως ένα ντους, βρομοκοπούσα απ’ τον νυχτερινό ιδρώτα. Φόρεσα μπουφάν, βγήκα. Ο ήλιος χτυπούσε κατακέφαλα…
View original post 4,146 more words
anastasiakalantzi59 
Leave a Reply