Διάβασα τις προάλλες στο Φέισμπουκ μια δημοσίευση της φίλης δημοσιογράφου Λώρης Κέζα, που με άγγιξε, και που θεωρώ πως ενδιαφέρει το ιστολόγιο, αφού πιάνει ζητήματα διγλωσσίας και πολυγλωσσίας, μεταναστών που ζουν πολλά χρόνια σε ξένη χώρα, αλλά και το γενικότερο: πώς κρίνουμε κάποιον που μιλάει τη γλώσσα με προφορά διαφορετική από την κοινώς αποδεκτή.
Το δημοσιεύω και στη συνέχεια γράφω κάποια σχόλια δικά μου.
* Με άγγιξε ιδιαίτερα μια αφήγηση της Κάμαλα Χάρις, για τη Ινδή μητέρα της. Την θυμάται να μιλά με βαριά προφορά και τον κόσμο να υποθέτει ότι είναι χαμηλής νοημοσύνης.
* Πόσες φορές δεν άκουσα τη δική μου μητέρα να λέει το ίδιο, επειδή τα ελληνικά της ήταν σπαστά. Δεν τα κατάφερνε με τα τρία γένη. Το ουδέτερο δεν υπάρχει σε καμία από τις γλώσσες που μιλούσε και μονίμως το μπέρδευε. Και τις ομόηχες λέξεις και τους χρόνους των ρημάτων. Τα ελληνικά ήταν η πέμπτη…
View original post 837 more words
anastasiakalantzi59 
Leave a Reply