‘Όταν έγινε ο σεισμός στην Σάμο έτυχε να μην έχω κι εγώ υπολογιστή ώστε να γράψω όσα ήθελα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να μιλήσω με τους δικούς μου, να επικοινωνήσω με τα ξαδέρφια μου στο Πυθαγόρειο (με την Εύα Δήμα κυρίως), και στον Μαραθόκαμπο (με το Γιάννη Θάνο και την συνονόματη Κατερίνα Τεμπέλη) ν’ ανοίξω την τηλεόραση, να στείλω μηνύματα σε γνωστούς και φίλες, φίλους στη Χώρα να δω αν είναι εντάξει. Έβλεπα τα γκρεμισμένα σπίτια, τα video με το τσουνάμι, άκουγα τις περιγραφές των ανθρώπων που έλεγαν ότι κάτι τέτοιο δεν το είχαν ξαναζήσει συγκλονισμένοι… Αλλά “πάλι καλά”, έλεγα, “πάλι καλά”, δε χάθηκαν ζωές. Κι ύστερα σε ζωντανή μετάδοση, άκουσα τι συνέβη. Και δεν είχα άλλες λέξεις…
Η θλίψη για τον άδικο χαμό των δύο παιδιών, κυριαρχούσε κι έκλεινε τα στόματα όλων μας. Κι η θλίψη δεν καταπίνεται εύκολα. Στέκεται…
View original post 827 more words
anastasiakalantzi59 
Leave a Reply