Ο στίχος που βλέπετε στον τίτλο, ήταν η αρχή αυτού του τραγουδιού. Και τον έγραψα μαζί με άλλους, πριν μερικά χρόνια, έχοντας στο νου μου κλειστές ψυχές, σφαλιστές πόρτες, ανθρώπους που τους καταπίνει το μαύρο και χρειάζονται κάποι@ να τους θυμίσει ξανά ότι υπάρχουν και τα χρώματα, να μερώσει με ήλιους τις βροχές τους, να… να…
Πρόσθεσαν στην συνέχεια, και τις δικές τους εικόνες στο “Άσε με”, δύο ακόμη άνθρωποι: ο Κώστας Παρίσσης που το ερμηνεύει κι ο Παναγιώτης Λιανός που έγραψε τη μουσική. Έβαλαν τις “πινελιές” τους βέβαια, με τον τρόπο τους, κι οι μουσικοί που μας πλαισίωσαν, δηλαδή ο Δημήτρης Καζάνης (στο πιάνο και στο βιολί) κι ο Τάσος Πέππας (στα τύμπανα), αλλά κι η Μαίρη Αθανασίου στα φωνητικά και φτάσαμε σ’ αυτό το αποτέλεσμα που ακούτε σήμερα. Συλλογική δουλειά, λοιπόν. Κόπος και χαρά, όλων μας.
Μου έμαθε πολλά αυτό το τραγούδι όμως, οπωσδήποτε, και σε προσωπικό επίπεδο…
View original post 158 more words
anastasiakalantzi59 
Χαίρομαι πολύ που σας άρεσε το τραγούδι μας. Θερμά σας ευχαριστούμε! Καλή σας μέρα.