Γιάννης Παγώνης
Ἡ Γριά
ΕΦΤΟΝΤΑΣ μὲ τὴν ταχύτητα τῶν ἑκατὸ χιλιομέτρων πάνω στὸν κορμὸ τῆς ἀρχαίας ἐλιᾶς, τουλάχιστον ἀπὸ μεριά μου δὲν ἔνοιωσα τὸ παραμικρό, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ διαβεβαιώσω τὸ ἴδιο καὶ ἐκ μέρους τῆς γυναικός μου.
Μιὰ φωνὴ σὰν ἀπὸ χίλια μεγάφωνα, διέταξε ἀρειμάνια:
«Ἐσὺ ὁ ὁδηγός, γραμμὴ γιὰ τὸ Γραφεῖο!», καὶ μετὰ ἀπὸ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα, «καὶ σὺ γύναι ἡ συνεπιβάτης, ταχιὰ στὸ Μαγειρεῖο!».
Ἔτσι ξαφνικὰ βρέθηκα μόνος σ΄αὐτὸ τὸ φωτεινότατο δωμάτιο. Πρόκειται γιὰ ἕνα ζεστὸ ἐνδιαίτημα δέκα περίπου τετραγωνικῶν, μὲ βιβλιοθῆκες ὣς τὸ ταβάνι, ἕνα γραφεῖο παλιὸ δρύϊνο, μιὰ καρέκλα ἀναπαυτικὴ μὲ μαξιλαράκι καὶ ἄφθονη γραφικὴ ὕλη ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ τέθηκε στὴ διάθεσή μου.
Τὸ παράθυρο ποὺ βρίσκεται στὰ δεξιά μου τυφλό. Πόρτα, δὲν ὑπάρχει.
Πόσο καιρὸ βρίσκομαι σ΄αὐτὸ τὸ δωμάτιο δὲν μπορῶ ν΄ἀπαντήσω…
View original post 615 more words
Leave a Reply