Ἀθανασία Μαυρομμάτη
Μανώλης Μπικάκης 1974
ΙΘΑΛΗ ΚΑΥΤΗ μέσα ἔξω. «Τώρα καταλαβαίνω». Δὲν τοῦ πῆρε πολύ. Κάποια δευτερόλεπτα. Πόλεμος. Κρήτη-Κύπρος, ἕνα τσιγάρο δρόμος. Τὸν Ἰούλιο ξεκίνησε. Τώρα εἶν’ Αὔγουστος. «Εἶμαι ἐδῶ. Θὰ πολεμήσω.» Ὅ,τι μπορεῖ νὰ σωθεῖ. Μαζὶ μὲ τὸν Ἀντρέα, χωρὶς λόγια. Μιὰ-δυὸ κουβέντες, τὰ σημαντικά. Ἀναγνώριση ἐδάφους. Ὁπλισμὸς βαρύς. Ἀσήκωτος.
Τὸ κορμὶ μαθημένο, ἀγροτόπαιδο ἀπὸ κούνια κι ἀπὲ καταδρομέας. Ἐκπαίδευση σκληρή, σῶμα ἀτσάλι. «Ἠθικὸν ἀκμαιότατον.» Ὅλα ζεματᾶνε. Μέσα κι ἔξω. Κοχλάζει ἡ προδοσία. Ἀντρέα, κοίτα μπροστά. Ἡ Λευκωσία πίσω. Δὲν θὰ πᾶνε παραπέρα. Ὣς ἐδῶ. Μὲ τί δυνάμεις Μανώλη. Σκᾶνε οἱ ρουκέτες δίπλα, τ’ ἀεροπλάνα βαρᾶνε ἀπὸ πάνω, πόσοι εἴμαστε; Ἐσὺ κι ἐγώ. Σ’ἕνα δευτερόλεπτο, ἡ ζωὴ ὁλάκερη ταινία. «Θὰ ἀντέξω. Ὄχι δὲν θὰ πᾶνε παραπέρα.» Τὰ σωθικὰ δύναμη. Ἡ μάνα μὲ τὴ Νίκη τὸν σηκώνουν νὰ προσκυνήσει. Στὴν Ἀσὴ-Γωνιά, στὸν Ἀη-Γιώργη. Τεσσάρω χρονῶ. Ἕνα βλῆμα σκίζει τὴν ἀκοή. Φωτιά. Σέρνεται χάμω. Στὸ χῶμα. Τὸ…
View original post 295 more words
Leave a Reply