Βασίλης Αἰκατερίνης
Παρενθέσεις
ΝΑ-ΔΥΟ-ΤΡΙΑ-ΤΕΣΣΕΡΑ, τὰ διαχωριστικὰ στὰ πλακάκια τῶν πεζοδρομίων σὲ βοηθοῦν νὰ σκέφτεσαι ὅσο προχωρᾶς, ἢ τὸ ἀντίθετο. Κάποτε τὰ ἐξογκώματα τῶν σπασμένων κράσπεδων σὲ κάνουν νὰ χάσεις τὸ μέτρημα ἢ ἀκόμα χειρότερα τὸν ρυθμό, κάποτε ἕνα φύλλο ριγμένο, πατικωμένο χιλιάδες φορὲς ἀπὸ χιλιάδες περαστικὲς σόλες σὲ λυπεῖ ἔτσι ἄρρωστο, βρώμικο ὅπως δείχνει, κάποτε ἐπιλέγεις τὶς εὐθεῖες ρίγες τῶν τυφλῶν νὰ σὲ ὁδηγήσουν, μὲ τὶς κίτρινες ξεφτισμένες φουσκάλες νὰ σὲ προειδοποιοῦν κάθε τόσο πὼς πρέπει νὰ διαβεῖς τὸ δρόμο μόνος, κάποτε ἁπλὰ προχωρᾶς μετρώντας ἀτάραχος, μέχρι τὸ ἑπόμενο ἐμπόδιο ποὺ θὰ συναντήσεις. Καμιὰ φορά, δειλά, κοιτᾶς πρὸς τὶς σκοτεινὲς τζαμαρίες τῶν καταστημάτων καὶ τὸ μάτι σου συλλαμβάνει μιὰ ἀκαθόριστη, φευγαλέα σιλουέτα, εἶναι σκοτεινή. Καὶ ἐσὺ ταχύνεις τὸ βῆμα, ὅλο καὶ πιὸ πολύ, καὶ πιὸ πολύ, μέχρι ποὺ στὴν ἑπόμενη βιτρίνα καταλαβαίνεις πὼς ἤσουν ἐσὺ μονάχα, κανεὶς δὲν σὲ ἀκολουθοῦσε. Σειρῆνες ἀκούγονται σὰν βυθισμένες. Ὑπολογίζεις στὰ πόσα τετράγωνα μακριὰ οὐρλιάζουν…
View original post 446 more words
Leave a Reply