Δημήτρης Λεβέντης
Ὁ ἔνδοξος μεγάλος θυμός
ΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΑΛΙ παρομοίως θὰ πράξω» σκέφτηκε μὲ αὐτοκαταστροφικὴ ἔπαρση ὁ κύριος Τάκης, κατεβάζοντας τὸ ἀκουστικό τοῦ τηλεφώνου, καὶ ὁ θυμός του τόνωσε τὸν παλμὸ στὴν ἤδη τσιτωμένη φλεβίτσα ποὺ ρωμαλέα ἔπαλλε καὶ ἀναπηδοῦσε ἰαμβικά, κάτω ἀπὸ τὸν γκρίζο του κρόταφο. Θρασύτατα καὶ παραβατικὰ σταλαγμένη, ἡ ἀδρεναλίνη διαχεόταν στὸ ἀφρόντιστο καὶ κακοπαθημένο κυκλοφορικό του, καὶ ὠθοῦσε στὰ ἄκρα τὶς σκέψεις του, ἔτσι ποὺ τὸν συνέπαιρναν παράφορα, σὰν νά ’τανε ἐμπειρίες ἐφηβικές· παράλληλα, ὅμως, τὸν συντρόφευαν μὲ ἕναν τρόπο ποὺ θὰ τολμούσαμε νὰ ὀνομάσουμε συζυγικό, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ἦταν σχέση ποὺ εἶχε ἀναπτυχθεῖ σταδιακά, στέρεα καὶ ἐν τέλει ἐπιζήμια μέσα στὴ μακρόχρονη μοναξιά του, μαζὶ μὲ τὰ τόσα ἄλλα χούγια του.
Ἤτανε μόνος καὶ μοναχικός, στριμμένος, ἀλλὰ ὄχι μίζερος ὁ κύριος Τάκης. Δὲν εἶχε φύγει ἀπὸ τὸ Τσιρίγο, παρὰ μόνο γιὰ τὶς σπουδές του. Ἡ Βέτα ἡ ἀδερφή του, ἀμέσως…
View original post 978 more words
Leave a Reply